دوبـاره آمـده ایـن روسـیـاهِ جـا مـانـده            همان کسی که از این قـافـله جدا مانده
دوبــاره آمـده ایـن بــنـدۀ گـنـهـکـارت            به نفـسِ خویش همانی که مبـتلا مانده

دوبـاره آمـده آقـا شـود به دسـتِ شـمـا            سرِ قـرارِ خـودش با خـدا، گـدا مـانـده
به جز تو وقتِ نیازم همه غریبه شدند            توئی که در هـمه دم با من آشـنا مانده
چشیده کامم عطش را چه خوب در رمضان            فـدای کـودکِ بی‌آب و بـی‌غـذا مـانـده
سلامِ من به سری که نشـسته بر نیـزه            سـلامِ من به تنِ زیرِ دست و پـا مـانده
به حقِّ طفلِ صغیری که رزقِ او با توست            ببخش هر چه که در نامه‌ام خطا مانده
دخیلِ حضرتِ باب الحوائجم یک سال            به سیـنه حسـرتِ دیـدارِ کـربـلا مـانده
در این سراب تلظّی مَکُن چنان ماهی            بِـبَـنـد جـان عـلی این لـبی که وا مانده
نه رقص و خندۀ‌شان می‌رسد به پایان و            نه در وجـودِ عـدو ذرّه‌ای حـیـا مـانده
زِ دستِ تیـرِ یل افکـن گـلو زِ هم پاشید            نه مانده حنجره‌ای نه سری به جا مانده
خدای عـزّو جل داده تـسلیت به حسین            در این مصیبتِ عظمی خودِ خدا مانده
برای حـنـجـرۀ نـازک و نحـیـفِ عـلی            بِسـانِ نـیـزه شده شعـبـه‌های وا مـانـده
عـصای پـیریِ مـادر پـدر شود فرزند            ولی ربـاب شده پیـر و بی‌عـصا مانده
رباب: این پدری که شده است مستاصل            فقـط به خاطرِ تو پشتِ خـیمه‌ها مانده!